Taruka, un taki de Wilfredo Córdova Huamán

Taruka


Wilfredo Córdova Huamán

Sumaq taruka, riti urqukunapa churin
winay apukunapa wakan
ukhu
waykununapi rimariypa kutichiqnin

Sumaq taruka, pachapa qawariynin,
hanaq pachapa ñuqñun,
thutapa wiñay upallaynin,
wiñay kawsaypa
q’aytun
kharu qawariypi wiqi pakakuq

Sumaq taruka, intiq churin
allpa llankaqpa runkhi takan
illaniypa munakuynin
musquypa
rawrariynin
hamuq kawsaypa makin
thutayaykunaq puririyninpi kawsaq

Hatun taruka, awkikunapa wawqin
ñawpa pachapa uyan
purun t’ikapa
takin
lliw tiqsimuyupa samariynin
rimariy haylliman tukusqa
k’umuchisqa sunqukunapi

Wiñay kawsaq taruka, sach’a sach’akunaq
wawqin
qatqi llakipa wañuynin
huk kuti qunqay yuyariyman tukusqa
warmapa qawayninpi hanaq pachaq ñawin
munay samariypi llanpu wayra
ukhu wayqupi wayraq qapariynin

Allin qari taruka, mana chinkaq
qawariy,
willka pukyu
achka munaykuna mikhuchiq,
wiñay kawsaq
sara
illapaq takanpi puñuq
kusisqa illariykunata iskurispa.



CIERVO


Ciervo lindo, hijo de las cordilleras,
ganado de los dioses eternos
eco en las quebradas profundas

Ciervo hermoso, mirada del tiempo
pétalo de firmamento
silencio inmortal de la noche
hilo infinito de existencia
lágrima escondida en el horizonte

Ciervo majestuoso, hijo del sol
puño fuerte de campesino
ternura matinal
ilusión palpitante
brazos de esperanza
vida en los pasos de la tarde

Ciervo glorioso, hermano de los awquis
rostro de nuestro pasado,
canto de la flor silvestre
suspiro del mundo entero
palabra hecha poesía
en los corazones humillados

Ciervo inmortal, amigo de los montes
agonía del llanto amargo
que una vez fue olvido hecho recuerdo,
ojos del cielo en la mirada de niño,
brisa suave en el suspiro tierno,
grito del viento en la quebrada profunda

Ciervo valiente, mirada infinita,
manantial sagrado
que nutre vendaval de amores,
maíz eterno, espiga dorada
que duermes en los puños del relámpago
desgranando madrugadas alegres.

Correo: Washington Córdova Huamán
mailto:wch102@hotmail.com

La alforja de Chuque nº 4.

1 comentario:

sisinio h dijo...

Es muy triste pero real la historia que narra Zavaleta:
Me agrada tu comentario sobre esta historia de Zavaleta.
Felicitaciones.

Hernán